“Een hele mondvol”, hoor ik u denken en dat klopt helemaal, maar het is evengoed een etiket dat nodig is om de bijzondere muziek van Cecilia Villar Eljuri min of meer te duiden. De dame is het product van een Spaanse vader en een Libanese moeder, die beiden opgroeiden in Ecuador. Cecilia was nog een kind, toen haar ouders met haar naar New York verhuisden, zodat het alvast”normaal” of minstens “begrijpelijk” te noemen is, dat ze zowel in het Spaans als in het Engels zingt. Dat mama pianiste is, hielp ook bij het uittekenen van de loopbaan van Cecilia, die zichzelf nochtans autodidacte noemt, als het op muziek aankomt. Nu, dat zelfonderricht heeft er alvast toe geleid dat ze, hoewel de drums haar eerste instrument was, toch ook op toetsen, gitaren, saz en tres uit de voeten kan.

Op deze “Reflexión”, haar vijfde plaat, word je door een aantal dingen meteen getroffen: om te beginnen is er de bijzonder straffe ritmesectie, gevormd door drummer Alex Alexander en bassist Winston Roye, twee kerels uit de New York-scene, die al ruim twintig jaar samen spelen en sinds een viertal jaar samen voor Cecilia werken. Dat vertaalt zich in retestrakke Latin-ritmes, die de perfecte basis vormen -samen met de blazers van The Chronic Horns- voor de gitaar-gedreven songs van Eljuri. Die is dan weer begiftigd met een stem, die zowel de Gloria Estefan als de Chrissie Hynde-fans zal kunnen behagen en die qua teksten redelijk militant te noemen zijn. Het gitaarspel van Cecilia is bijzonder veelzijdig te noemen, al kun je natuurlijk niet om Carlos Santana heen, maar dat allerminst een schande: die man heeft namelijk al meer dan één generatie beïnvloed.

Nu, om het over de songs te hebben: die zijn allemaal van de hand van Cecilia zelf en ze handelen over zaken die elk van ons aanbelangen: zo gaat “Espejo” (“spiegel”) over wat een pandemie aan invloed uitoefent op het groepsdier dat de mens in wezen is, maar dat door de pandemie tijdelijk gedwongen was apart te leven. “Salva La Tierra” (“Red de aarde”) laat aan duidelijk niets te wensen over: we zijn niet goed bezig en als we willen voorkomen dat ons klimaat volledig naar de vaantjes gaat, moeten we dringend wat ondernemen. “Home” is dan weer een in het Engels gezongen ode aan New York, de multiculturele stad waar Ceciiia zich helemaal thuisvoelt, terwijl “Shelter”, dat zowel in het Spaans als in het Engels gezongen wordt, is geïnspireerd door vluchtelingen en wat zij meebrengen, en de kernzin is “Abre la Puerta”, ofte “open de deur”. Oekraïne is niet veraf….

In “Llevamé” gaat het meer de Braziliaanse richting uit, terwijl de plaat met “Por Ti” regelrecht de feesttoer op gaat en in “El Dia” gezongen wordt dat het tijd wordt dat vrouwen echt zeggenschap krijgen over hun lichaam en hoe ze het gebruiken. Een bruggetje met haar muzikale verleden -ze werkte bij herhaling samen met Sly en Robbie- is dan weer te horen in “No Puedo Cruzar” (“ik kan niet oversteken”, de enige reggae-song van de plaat, die opgenomen werd met de toen pas overleden Robbie in gedachten. Dat Cecilia ook een rocker is, toont ze in “Feeds You”, waarin ze mij nogal flink aan Debbie Harry doet denken, wat ik ook allerminst een verwijt vind, terwijl “El Camino” loepzuivere Latin Rock is.

Al met al is dit dus een bijzonder gevarieerde, heel vakkundig in elkaar gedraaide plaat, die, zo durf ik te denken, deuren moet kunnen openen naar ons Oude Continent. Onze Noorderburen bijten alvast de spits af met een viertal optredens begin april 2023. Ik mag hopen dat onze Belgische organisatoren niet achterblijven, want iets zegt me dat een live-concert van deze doorgewinterde muzikante weleens in de categorie ‘gebeurtenissen” zou kunnen terechtkomen. In afwachting is er deze plaat, die alvast mijlenver boven elke middelmaat uitsteekt!

(Dani Heyvaert)